HITLEROVI “ĐACI” I DANAS VLADAJU NEMAČKOM I EU: Pod plaštom odbrane “civilizovane Evrope” rehabilituje se nacizam

POTOMCI nemačkih nacista u vrhu institucija Evropske unije pod nemačkom hegemonijom, reinterpretiraju ideologiju predaka u retorici protiv Rusije. Predstavljaju je kao ideju odbrane civilizovane Evrope od istočnog varvarstva, što je i Hitler radio između dva svetska rata.

Foto Arhiva

Nemački politički vrh baukom Rusije opravdava remilitarizaciju, što je još jedna sličnost i sa međuratnim periodom u 20. veku, ali i sa manje poznatim procesom renacifikacije Zapadne Nemačke u Hladnom ratu.

Ta tema bila je decenijama tabu, skrivan kulisama denacifikacije zamišljene tokom Drugog svetskog rata kao skup mera koje će Nemačku onemogućiti da više ikada vodi agresivni rat u Evropi. Dobar deo sveta i dalje živi u magli te obmane.

– U uslovima Hladnog rata dolazi do zaokreta u geostrateškoj politici SAD koji je pogodovao Saveznoj republici (Zapadnoj) Nemačkoj da što bezbolnije okonča denacifikaciju, u skladu sa dominantnim političkim trendovima pedesetih godina. Hladni rat i pozitivni stavovi Nemaca, pre poraza i nakon njega, prema nacizmu i Hitleru, dominantno su uticali na kadrovske popune u “novoj” državi: prednost je imao bivši nacistički kadar. Ukupno gledano, u administraciji SR Nemačke listom su zapošljavani dojučerašnji nacisti i voljni dželati. Čak 60 procenata šefova odeljenja između 1950. i 1953. bili su dojučerašnji aktivni članovi nacističke partije, a mnogi među njima aktivni članovi SS i SA – piše istaknuti srpski sociolog dr Slobodan Vuković u novoj knjizi “Hladni rat i renacifikacija Nemačke”, objavljene u izdanju “Katene mundi”.

On naglašava da je tema renacifikacije Nemačke veoma teška za istraživanje jer ju je zapadna nauka prećutala. Razlozi su bili pragmatični, SAD su u Hladnom ratu računale na nemačku vojsku kao glavnu kopnenu silu u eventualnom ratu protiv SSSR zbog čega su novom savezniku morale da pruže ustupke i da mu “operu biografiju”.

– Nepriznavanje zločina od strane Nemaca i američki geostrateški interesi prozveli su u nemačkom društvu stanje da se široko ignorišu činjenice da su nacisti legalno došli na vlast, da su prihvaćeni konsenzusom i da su zločine uz saradnju sa vlašću pretežno činili obični Nemci. U sudskim procesima pod kontrolom SAD zločini su pak predstavljeni kao delo isključivo nacističkih vođa iz čega je proisteklo njihovo polovično gonjenje i sudsko kažnjavanje. Zatim su novouspostavljene nemačke vlasti u amnestijama masovno oslobađale osuđene zločince. Sve to je izrodilo tihu renacifikaciju posleratnog nemačkog društva – kaže dr Vuković.

U vladi prvog posleratnog kancelara Konrada Adenauera već od 1949. dojučerašnji nacisti bili su dobrodošli.

– Imali ste veće šanse da postanete šef policije u velikom gradu ako ste napravili karijeru u nacističkoj Glavnoj kancelariji bezbednosti Rajha, a čak ni ratni zločin “nije imao nikakvu ulogu u razmatranjima” za njihov angažman, ako se “pojedinac smatrao korisnim”. Na visoke nivoe vlasti postavljani su “bez domaćih ili zapadnih stranih protesta”. U Ministarstvu inostranih poslova od 712 angažovanih diplomata, 194 su bili nacisti, a od 31 visokog državnog službenika 14 su, takođe, bili članovi NSDAP – navodi dr Vuković.

On naglašava da je knjiga “Hladni rat i renacifikacija” reultat praćenja procesa dugog trajanja koji otkrivaju konstante u mentalitetu i politici nacija.

– Ova studija je nastavak knjige “Koreni Velikog rata i nacizma” u kojoj su izložene osnovne ideje nastanka tog rata i ideologije. One su u osnovi bile plod vekovne nemačke istorijske tradicije koja se uselila u sve pore društva. Činili su je ideologije germanizma – nacionalnog krvnog plamstva germanske rase, militarizma, kolonijalizma, rasizma, antisemitizma, antislovenstva… Te ideje su u prvi plan stavile borbu za postizanje moći koja je podrazumevala nemačko gospodarenje Evropom, pa čak i svetom. Tako se izrodio “genocidni mentalitet” koji je pokrenuo dva svetska rata u kojima su učinjeni neviđeni zločini. Nacisti su u velikoj meri uspeli da sprovedu društveni ideal disciplinovane i egalitarne “narodne zajednice”, posvećene “nacionalnoj odanosti” i veliki deo Nemaca je tu viziju sveta većinski i sa entuzijazmom prihvatio i sprovodio – kaže dr Vuković.

Ogromno poštovanje koje su Nemci gajili prema Hitleru u doba vladavine nacizma u značajnoj meri je ostalo odrednica nemačkog društva i u posleratnoj Nemačkoj, ukazuje naučnik.

– Nacionalsocijalizam je za Nemce bio njihov režim iako je sve vreme činio zločine prema “strancima iz zajednice”, “unutrašnjim neprijateljima” i “neprilagođenima”, koje je u javnom narativu takvima proglasila i targetirala politička, kulturna i privredna elita još prilikom stvaranja Drugog rajha. Nacizam je egzistirao gotovo bez otpora stanovništva ili je uživao njegovu nepodeljenu podršku. Zato su pisca Hansa Habea kog su saveznici zadužili za razvoj posleratne štampe zbog kritičkih članaka usmerenih na eliminaciju nacista, Nemci optuživali da je “mrzitelj Nemačke” i da svuda viđa naciste, koji su “u stvarnosti bili samo hrabri nemački nacionalisti”. To stanje dobro opisuje konstatacija nemačkog pisca i novinara Ralfa Đordana: “Hitler je poražen vojno, ali ne ideološki” – navodi dr Vuković.

Mnoge stare i novoosnovane institucije i medijske kuće bile su pune dojučerašnjih nacista, a gotovo identičan model “denacifikacije” sproveden je u celom društvu, uključujući univerzitete i naučne institute.

– O kontinuitetu između Trećeg rajha i posleratne Nemačke pokazuje i činjenica da je Rudolf Augštajn, osnivač časopisa “Špigl” tokom 50-ih postavio bivše oficire Gestapoa i SS na visoke položaje u njemu. Herman Prebst, izdavač nacističkog nedeljnika “Noje ordnung” (Novi poredak) već je 1946. postao spoljnopolitički urednik u “Rajnišen cajtungu” u Kelnu, a u “Zidojče cajtungu” je 1949. godine primljen za šefa odeljenja za unutrašnju politiku. Godine 1960. je unapređen u glavnog i odgovornog urednika i na tom mestu je ostao do smrti 1970. Prebst je održavao bliske odnose sa ustaškim režimom i bilo mu je dozvoljeno da sa delegacijom 1942. pregleda Jasenovac posle čega je objavio tekst u kome hvali logor smrti sa tezom da on “nije sanatorijum, ali ni mučilište” i da “ne samo da pomaže u eliminisanju opasnih protivnika, već i omogućava produktivnost inače neproduktivnih rasa” – navodi dr Vuković.

SAD su dale “novoj Nemačkoj” čak i mogućnost da izvan granice cenzuriše dokumentarna svedočanstva o zločinima.

– Vlada u Bonu je 1956. godine uspela da spreči prikazivanje dokumentarnog filma “Noć i magla” reditelja Alena Renea o ubistvu Jevreja u Aušvicu u glavnom programu Kanskog filmskog festivala. Američka televizijska četvorodelna serija “Holokaust” emitovana je u Sjedinjenim Državama, Belgiji, Velikoj Britaniji i Izraelu tek 1978, a ubrzo i u više od 50 zemalja. Samo ju je tesna većina (pet prema četiri) upravnog tela ARD odobrila za emitovanje na trećem kanalu. Njen sadržaj je 1979. godine izazvao opšte “zaprepašćenje” i “veliki šok među gledaocima”. Za kratko vreme više od 20 miliona Nemaca videlo je seriju, a 64 odsto anketiranih gledalaca izjavilo je da su “duboko šokirani” sadržajem. Kao sinonim za masovna ubistva evropskih Jevreja Holokaust je tada bio poznat samo manjini u Nemačkoj – navodi dr Vuković.

Od sredine šezdesetih nemačka filmska produkcija na tržište izbacuje sve veći broj ostvarenja koja se bave ratnom tematikom, ali revizionistički.

– U vreme kada su otpočeli diskusija o ponovnom naoružavanju od 1953. i stvarno prenaoružavanje Zapadne Nemačke 1955, kada je ona primljena u NATO, približno 10 odsto celokupne produkcije pripadalo je ratnom žanru. Oficiri Vermahta su u ovim filmovima uživali visok ugled, a bili su oslobođeni pitanja mogućeg saučesništva u politici spaljene zemlje, masovnih streljanja i logora smrti širom Evrope. Filmovi “su izazvali nove simpatije za heroje iz Drugog svetskog rata”, a uniformisana lica Vermahta predstavljana su kao protivnici “nacističkih poslušnika”. Autori filmova su dosledno izbegavali da se bave uzrocima rata – kaže dr Vuković.

Do danas, zahvaljujući pre svega američkom pritisku, od svih nemačkih zločina počinjenih u Drugom svetskom ratu u Nemačkoj je priznat samo Holokaust.

– Još se čekaju nemačka istraživanja na primer, o masovnim zločinima protiv sovjetskih civila i ratnih zarobljenika, o masakrima u Srbiji i srpskim zemljama, Grčkoj… Pitanje je da li će ih ikada biti. U međuvremenu su protiv Srba – kao osveta za njihovo učešće u oba svetska rata u porazu Nemaca dogodili novi zločini i nepočinstva u nemačkoj režiji: dominantno učešće u razbijanju Jugoslavije, naoružavanje Slovenije i Hrvatske dok su bile u sastavu SFRJ, inicijativa za pokretanje i uvođenje totalnih sankcija Srbiji, desetogodišnja antisrpska propaganda u svim mejnstrim nemačkim medijima, stvaranje i naoružavanje terorističke OVK, učešće u agresiji na Srbiju po treći put u 20. veku i oglušivanje o norme međunarodnog prava priznavanjem takozvane države Kosovo. I, na kraju, nedavno slanje tenkova u Ukrajinu da se bore, na istom prostoru kao i 1941-1945, protiv Rusa – zaključuje dr Vuković.

Punopravni član NATO od 1955.

NEMAČKA je 1955. i zvanično postala punopravni član NATO sa svojom vojskom koja je obnovljena pod komandom nekadašnjih Hitlerovih oficira. Nemački mediji i obrazovni sistem su predstavljali Nemce kao “žrtve Hitlera” za čiji se najveći greh, prema tadašnjim sociološkim istraživanja, smatralo to što je – izgubio rat!

– Oko 90 procenata sudija i javnih tužilaca iz nacističke ere već 1948. su se vratili na dužnost u zapadnim okupacionim zonama, a stub Adenauerove Savezne Republike činilo je 800-1.000 “nacističkih sudija”. Zakon, donet u maju 1951, obavezao je sve državne službenike koji su na kraju rata bili zaposleni u javnoj službi i bili otpušteni nakon 1945. da se vrate na posao. Odluka se direktno odnosila na 450.000 bivših članova i funkcionera nacističke partije – navodi dr Vuković.

Odmah amnestirano 750.000 SS-ovaca

POČETKOM 1948. uprava američke okupacione zone u Nemačkoj naložila je hitno okončanje denacifikacije. Od tri zapadne okupacione zone 24. maja 1949. je formirana Savezna Republika Nemačka (Zapadna Nemačka) čiji je kancelar bio Konrad Adenauer.

– On, predsednik Teodor Hojs i vodeći nemački političari poveli su kampanju preispitivanja nirnberških presuda, tako da se osuđeni nacistički zločinci pomiluju i puste na slobodu. Adenauerova izjava da je broj nacističkih kriminalaca “vanredno mali” postala je nemačka nacionalna mantra. Bundestag je 31. decembra 1949. sa samo dva uzdržana glasa, uz odobrenje Savezničke visoke komisije doneo Zakon o nekažnjivosti kojim je amnestirano oko 750.000 nacista. U Bundestagu je 1950. pokrenuta rasprava o ukidanju denacifikacije. U kampanji oslobađanja zločinaca aktivno su učestvovale sve političke partije. Usvajanjem Osnovnog zakona (Ustava) 1951. omogućeno je vraćanje na posao i funkcije u državnoj administraciji 450.000 bivših članova i funkcionera SS, SA i Nacističke partije, a to su solidarno odobrili CDU/CSU, SPD i komunisti. Adenauerova vlada je 1954. proglasila i treću masovnu amnestiju koja je obuhvatila nacističke zločine. Time je pomilovano oko 400.000 zločinaca i promovisana je nekažnjivost zločina. Sredinom pedesetih, samo 20 odsto vodećih pozicija u novoj državi zauzimali su protivnici nacista – navodi dr Vuković.

Pratite nas i putem iOS i android aplikacije