PRE SAMO deceniju senator Džon Mekejn i predsednik Barak Obama okarakterisali su Rusiju kao benzinsku pumpu sa atomskim bombama.
ETIKA Amfilofije Radović je kao mlad teolog preveo Solženjicina , Foto Vikipedija
„To bi se sada moglo reći i za Sjedinjene Države, koje svoju svetsku ekonomsku moć zasnivaju na kontroli zapadne trgovine naftom, dok su njeni glavni izvozni viškovi poljoprivredni usevi i oružje.
Kombinacija finansijskog duga i privatizacije učinila je Ameriku ekonomijom visokih troškova, izgubivši svoje nekadašnje industrijsko liderstvo, slično kao što se to desilo Britaniji. Sjedinjene Države sada pokušavaju da žive uglavnom od finansijskih dobitaka (kamate, profit od stranih investicija i kreiranje kredita cen ralne banke kako bi naduvali kapitalne dobitke) umesto da stvaraju bogatstvo kroz sopstveni rad i industriju. Njeni zapadni saveznici nastoje da čine isto“, konstatuje Majkl Hadson i podvlači da iako „oni ovaj sistem kojim dominiraju SAD nazivaju ‘globalizacijom’, ali to je jednostavno finansijski oblik kolonijalizma – podržan uo- bičajenom vojnom pretnjom silom i prikrivenom ‘promenom režima’ kako bi se sprečilo da se zemlje povuku iz sistema.“
Živimo u vremenu kad Amerikanci „optužuju Kinu i sve druge zemlje koje žele da održe svoju ekonomsku nezavisnost i samopouzdanje da su ‘autokratske’… Ono što oni nazivaju ‘autokratijom’ je vlada koja je dovoljno jaka da spreči finansijsku oligarhiju orijentisanu ka Zapadu da zaduži svoje stanovništvo – a zatim oduzme svoju zemlju i drugu imovinu u svoje ruke i ruke svojih američkih i drugih stranih pristalica“(Nidzop, 2022).
To je od onih Orvelovih pronalazaka o nazivanju oligarhija „demokratijama”, samo što je to pre malo više od pola veka bilo književnost a danas je realnost. Kontrolisanje finasijskih oligrahija očekuje se na Istoku.
MAJKL Hadson opisuje: „Kineska ambasada u Americi je to demonstrirala u odgovoru na Bajdenov opis Kine kao autokratije:
Držeći se hladnoratovskog mentaliteta i hegemonske logike, SAD sprovode blokovsku politiku, smišljaju narativ ‘demokratija protiv autoritarizma’… i jačaju bilateralne vojne saveze, u jasnom pokušaju da se suprotstave Kini.
Vođena filozofijom usredsređenom na ljude, od dana kada je osnovana… Partija je neumorno radila za interese naroda i posvetila se ostvarivanju težnji ljudi za boljim životom. Kina je unapredila narodnu demokratiju celog procesa, promovišući zakonsku zaštitu ljudskih prava i podržavajući društvenu jednakost i pravdu. Kineski narod sada uživa potpunija i obimnija i sveobuhvatnija demokratska prava.“
Pred novim svetskim poretkom „velika prednost Istoka u odnosu na Zapad je u tome što tretira novac i kredit kao javnu korist, koju treba da dodeljuje vlada umesto da dozvoli privatnim bankama da kreiraju kredite, pri čemu se dug povećava bez proširenja proizvodnje radi podizanja životnog standarda“. Istočne države nastoje da drže zdravstvo i obrazovanje, transport i komunikacije u jav- nim rukama kao osnovna ljudska prava.
Hadson veruje da je „kineska socijalistička politika na mnogo načina povratak osnovnim idejama otpornosti koje su karakterisale većinu civilizacija pre klasične Grčke i Rima.
Stvorila je državu dovoljno jaku da se odupre nastanku finansijske oligarhije koja preuzima kontrolu nad zemljom i imovinom koja daje rentu. Nasuprot tome, današnje zapadne ekonomije ponavljaju upravo taj oligarhijski nagon koji je polarizovao i uništio ekonomije klasične Grčke i Rima, pri čemu su Sjedinjene Države služile kao moderni analog za Rim“ (Nibzop, 2022).
„BLAŽENI Avgustin je negdje napisao: ‘Šta je država bez pravednosti? Skup razbojnika’.
Poražavajuća tačnost ove misli je da bi je mnogi i danas, posle petnaest vjekova, priznali. Osobitu pažnju skreće na sebe stav: etičko suđenje o maloj grupi lica proširuje se i prenosi i na državu“, napisaće Aleksandar Solženjicin novembra 1973. u Parizu. (Prevod koji koristimo je mladog teologa Amfilohija Radovića i na ijekavici je.)
I pre nego što je prognan na Zapad (1974), veliki ruski disident, shvatao je da nije sve zlo u ateističkom komunizmu.
„Mi smo do takve mjere potkopali svijet, toliko smo ga doveli blizu samouništenja, da nam se pod samo grlo primaklo vrijeme kajanja: i to ne više radi zagrobnog života, to sad izgleda smiješno, nego radi zemaljskog, ne bi li na zemlji ostali živi. Onaj kraj svijeta, koji su proroci mnogo puta pretskazivali a potom je odlagan, primakao nam se iz predjela mistike kao sasvim trezvena realnost, pripremljena naučno, tehnički i psihološki.
Više se ne radi samo o opasnosti od atomskog rata – i suviše smo se uplašili od toga mora koje nam je samo do kolena – nego nam računanje ekologa objašnjava da smo se našli u bezizlaznoj klopci: ako li se ne promijenimo mi zajedno sa našim nenasito-istrebljivačkim progresom, onda će, pri bilo kojoj varijanti razvoja, čovječanstvo u XXI vijeku propasti od iscrpljenosti, besplodnosti i zagađenosti planete.
Ako se tome doda još i nakupljena međunacionalna i međurasna napetost, onda neće biti pretjerano da se kaže: bez pokajanja nam je uopšte nemoguće spasiti se… (Solženjicin, 1975).
U hrišćanskom svetu čovek donosi odluke slobodno: „Poslije zapadnog ideala neograničene slobode, posle marksističkog pojimanja slobode kao svjesno-neizbježnog jarma – evo istinske hrišćanske definicije slobode: Sloboda je – samo- stješnjenje! Samostješnjenje – radi drugih“, zaključuje Solženjicin.
„Takvo načelo, jednom shvaćeno i prihvaćeno premiješta nas – i kao pojedince a i sve vidove naših udruživanja, društva i nacije – sa spoljašnjeg razvoja ka unutrašnjem, i time nas duhovno produbljuje.
Okretanje ka unutrašnjem razvoju, prevaga unutrašnjeg nad spoljašnjim, ako do iste dođe, biće veliki preokret za čovječanstvo, koji se može uporediti sa preokretom od Srednjeg Vijeka ka Preporodu. Ne samo što će time biti izmijenjen pravac čovjekovih interesa i djelatnosti, nego i sam karakter ljudskog bića (od duhovne rasejanosti duhovnoj sabornosti), a tim pre – karakter ljudskog društva…
Taj i takav preporod, ispoljiće se i u oblasti materijalnog. Izlaz za čovjeka nije u žeđi za sve većom i većom zaradom i osvajanjem, nego u domaćinskom, razboritom, cjelishodnom trošenju onoga što čovjek ima“ (Solženjicin, 1975: 90-91).
Faustu u suprot. Antikapitalistički stav. Sa saznanjem da je „pojam neograničene slobode ponikao i u tijesnoj je vezi, sad nam je to postalo jasno, sa pojmom beskonačnog progresa“.
Antizapadnjački stav. Jer, „takav progres je nemoguć na našoj ograničenoj Zemlji sa ograničenim površinama i rezrevama“, ali hrišćanska samodisciplina upućuje na „prihvatanje načela samoograničenja još izranije, dalekovidnom samostješnjenjem – koliko bi bilo duhovno vrednije i subjektivno lakše!
(…) Postoji bezbroj aspekata samoograničenje. Nama, ruskim ljudima, potrebno je da pokažemo primjer široke duše, i – da pokajanje nije neplodna stvar… Liječenje naših duša za nas je sada najvažnija stvar“ (Solženjicin, 1975).
NEMA VELIKIH I VEČNIH NARODA
TREBALO bi već jednom da shvatimo da nema naroda vječno velikih i vječno blagorodnih, to dostojanstvo se s trudom zaslužuje a lako gubi. Treba znati i to da veličina jednog naroda nije grmljavina truba, jer se fizička sila plaća neisplativom duhovnom cijenom. I da se stvarna veličina naroda nalazi u visini i stepenu njegovog duhovnog razvoja, u širini duše, u nenaoružanoj moralnoj čvrstini…
(Solženjicin, 1975).
SUTRA: ORGANIZOVANIM HAOSOM UPRAVLjA NEVIDLjIVA VLADA
Preporučujemo
Pratite nas i putem iOS i android aplikacije
